دسته: قلم‌نامه

تو سکوت منی.

در همان لحظه‌ها که پلک می‌زنی،

نگاهت من را می‌پاید،

می جوید، می‌بوید،

منگنه می‌زند و

گونه‌هایت که یخ می‌زند.

حواسم پرتِ تو می‌شود.

به این می‌ماند که جوانه‌ای پنهان

در کف دستانم روییده باشد.

محو دیدنش می‌شوم.

از

ساده‌سازی

آدم‌ها را که از جسمِ خاکی‌شان جدا می‌کنی، و فیلتر ضدخاک روی آن‌ها