برچسب: پاره‌‌ها

امان از صداها، صداهایی که بی‌امان بر شانه‌هایت می‌نشینند و سنگینی می‌کنند. نه تنها گوش‌هایم بلکه تمام وجودم از چنین

کوچکتر که بودم فکر می‌کردم هر چقدر بزرگتر شوی، حسرت‌هایت کوچکتر خواهند شد. اما هر چه بزرگتر شدم،

فرار

بعد از مدت‌ها را که آدم‌ها را می‌بینی، به واسطه زمان، رنگی که از چهره‌شان

خواستم.
پله‌ها را دانه به دانه
تا نقطه انقطاع
تا همان جا که دیگر فکرت در گوشه خیالم، گرم، یاد

این حکایت اخیر من و غزل است. غزل من را می‌خواند و من او را. اما تمام غزل ها خواندنی

سرم در نوشتن بود. در خواندن و بازخوانی آنچه شاید برای چندمین بار تکرارش می‌کردم. تکرار یک فکر