سعید حسنی.

از زندگی چه می‌خواهم

دیروز یکی از دوستان از من پرسید: «سعید، از زندگیت چی می‌خوای؟

همین کاغذ سیاه کردن‌ نجاتم داد. نمی‌توانی بایستی و راه را بیابی. باید راه بیافتی و راه را

رو به ملک سر فرود آورده و پس از کُرنشی گفت: «چاکرتان به خدمت می‌رساند که زبان فارسی _دردانه ما

برای اینکه صورتم را بشویم کله‌ام را زیر شیر گرفتم تا کاملا خیس شود. سرم را که بالا گرفتم، چکه

زمانی که برای اولین بار نگاهم به آبی دریا تلقی کرد، را یادم نمی‌آید اما حتم دارم که لحظاتی شیرین

گاهی احساس می‌کنم دوستانم در من جای گرفته‌اند. هستی‌شان با تصادمی یا ضربه‌ای با من هم‌زاویه گشته، گوهر و اختر

زمانی می‌رسد که با تمام یافته‌ها و آنچه شناخته‌ای به مرحله پرسش با خود می‌رسی. روبه‌روی خودت می‌ایستی و چشم

گاهی بعضی چیزها حجابت می‌شوند. نمی‌دانی چرا و جرئت پرسش را هم به خودت نخواهی داد. حرمت آدم‌ها را نگاه