سعید حسنی.

دلم می‌خواست
می‌شد از همه قد بلند‌تر بودم
بالای سر همه راه می‌رفتم و
افکارشان را می‌خواندم.

دلم می‌خواست می‌شد

۱

گلنگدن را می‌کشم. باید کار را تمام کنم. فقط با یک حرکت. با یک تیر. با یک

زندگی که صدایت را زیر می‌گیرد.
نمی‌پرسی چرا؟
چون چرایی‌اش را خود می‌دانی.
مشغله زندگی این است.
و چون روزها

در پس یک لذت
در ساده‌انگاری یک نَفَس
در سر‌شاخ شدن با خیال تو
کلماتی چند را به یکدیگر می‌بافم.

در آن حوالی
دوستانی را یافتم.
گرم همچون خون
سرد همچون باد
با تضادی خامُش
مهرشان چادری بر من شد.

وقتی کلمه‌ها را پشت سر هم قطار می‌کنی.
نمی‌خواهم جز مسافر قطار تو‌ باشم.
پس این بار که آنها را

در گفت‌و‌گو با پریسا سعادت او جمله قشنگی در باب دوستی و همراه خوب به من گفت که من

پریدم، پریدی، چه ساده همه چیز پَر می‌شود
هنوز یک لنگه پا در هوا مانده‌ام
منتظر تو، منظره یک پنجره

“همیشه باید عکس بگیریم، حتی اگر نه با دوربین بلکه با ذهنمان. خاطراتی که به عمد ثبت می‌شوند،

خالی‌ام، پرشده از تو
در لبه‌ی طاقچه‌ی عادت، عکسی رنگی
که همچون جامِ خالی هر روز به لبش می‎‌‌گیرم.
به

۱

دلم برای خودم و کتاب‌هایی که یادشان را در گوشه‌به‌گوشه ذهنم روی هم تلنبار کرده‌ام،

مواجهه دو شخصیت متفاوت مانند مواجهه دو ماده شیمیایی است. یا هیچ واکنشی نمی‌دهند یا هر دو تغییر می‌کنند.(کارل یونگ)

دنبال یک جمله کوتاه برای توصیف هدفِ خودم از نوشتن می‌گشتم. نوشتم:«شیفته نوشتن به برای یادگیری اندیشیدن» اما آیا واقعا

در این نوشتار با پیشینه‌ی نظریه دلبستگی و مسیری که تا امروز به منظور کامل شدن پیموده‌است، آشنا می‌شویم. نظریه دلبستگی،

دوباره سخنم به لفافه افتاده بود. چیزی بود که آن پشت‌ها، همان جا که از چشم من پنهان است، قایم