سعید حسنی.

امروز صبح مودم (mood) زده بود زیر خط فقر. داغون. در مسیر دانشگاه هندزفری به گوش دیوان حافظ

فرخی خودت کمکم کن

از دوستی بارها نوشته‌ام و خوانده‌ام اما هیچ منظومه‌ای تا

به نظر می‌رسد که آدمی هر چند قدم که به سی سالگی نزدیک می‌شود، مجبور است تعاریفش را

مشکل اینجاست که خدا را مسئله‌ای بیرونی فرض می‌کنیم. (منظور مسئله در اینجا: آنچه در باب

دکتر بسل ون درکولک در کتاب «بدن فراموش

این نوشته در اثر خواندن کتاب «پرنده به پرنده» شکل

در رخت‌خواب چند دوری غلت زدم. فایده نداشت. SCN بنده چنان با خزیدن نور به پشت پلک‌هایم از

این نوشتار هر هفته به‌روزرسانی می‌شود.

شاید ماجرای من و رواقی‌گری وساطت پی‌یرادو

به واسطه نوشتار گرم و دلنشین مهدیه شوریابی «فهرست

در گفت‌و‌گو با مهدیه شوریابی

در روزهای اخیرا بیشتر به فلسفه نوشتن روی آورده‌ام.

نوشتن خود پاداش خویش است

قبل‌ترها کلمه فیلسوف را که می‌شنیدم، فردی

در حال جست‌و‌جو در باب «تاریخ معاصر موسیقی ایران» بودم که با  نوشته‌ای با این عنوان

در مصاحبه با غزل خیرخواه او جمله‌ای گفت که چندی است من را برآشفته است تا

آنچه در من موج می‌زند

گاهی شاید ساده‌ترین راه‌حل گم‌کردن خود در بین امواج زندگی باشد.

در گفت‌و‌گو با غزل خیرخواه

با اینکه نوشتن را دوست دارم اما هیچ چیز جای صحبت