سعید حسنی.

دست‌هایم هم مثل قلبم کج هستند

دوست داشتم این نوشته را به سبکی بنویسم که هیچ

چند شب پیش خوابی دیدم که کمی من را به هم ریخت. در خواب از آنچه که به دنبالش بودم

یک درماندگی آموخته‌شده

معمولا در لحظاتی که فکر می‌کنی همه چیز در بدترین حالت ممکن خودش آفتابی شده،

خزعبل‌خوانی

هر چه این کتب مزخرف و خرعبل‌گوی دانشگاه را بیشتر می‌خوانی، نسبت صورت بر مخرج علاقه باقی

یک نفر خاص

من معمولا از آدم‌ها نمی‌نویسم. البته که تنها موضوعم همین است. اما به

از زندگی چه می‌خواهم

دیروز یکی از دوستان از من پرسید: «سعید، از زندگیت چی می‌خوای؟ می‌خوای درآینده

همین کاغذ سیاه کردن‌ نجاتم داد. نمی‌توانی بایستی و راه را بیابی. باید راه بیافتی و راه را بازکنی. نوشتن

رو به ملک سر فرود آورده و پس از کُرنشی گفت: «چاکرتان به خدمت می‌رساند که زبان فارسی _دردانه ما

برای اینکه صورتم را بشویم کله‌ام را زیر شیر گرفتم تا کاملا خیس شود. سرم را که بالا گرفتم، چکه