می‌گویند آدم ها به وسعت نگاهشان، داستان ها برای روایت دارند. من، راستش نمی‌دانم که نگاهم چند مربع یک‌دریک‌متر را پر می‌کند اما می‌خواهم برای شما چند سانتی متری از خودم بگویم.
اول) از باورم می‌گویم:
من به نقطه و خط ایمان دارم. به نعمتِ خط های ممتدی که گاه و بی گاه، من را با خود همراه می‌کنند. از مسیر، سخن می‌گویم. از آدم هایی که به نقاط تنها و توخالی زندگی ام معنا بخشیده اند. چگونه؟ با خط کشی. با یاددادن نظم به من و اجرای آن.
از ایمان گفتم. از پیوندِ موجز شکافته هایی که در سرم غوطه می‌خورند. عاجز از ایستایی، ناگزیر به پویایی روی آورده‌ام. آدمک های درونم چنین خواسته‌اند. در اصل، من را چنین بافته‌اند. تک‌تک شان را در مسیر زندگی به دستان خودم ساخته و پرداخته‌ام اما حال، آن قدیمی‌ها، همان موسفید های مجلسِ دلم، زورشان زیاد شده است. به نوظهورها، رویِ خوش نشان نمی‌دهند، بلافاصله، پشت‌سر‌هم، لب تا می‌کنند.
پویایی را در نوشتن یافتم. در سر و کله زدن با کلمه ها. از غور در معانی. نوشتن، روایت گرِ خوبی برایم شده است. روانم را پر از خالی می‌کند. دست‌به‌کتاب نِگاهم می‌دارد. خواندنی‌ترم می‌کند. من را به خوانشِ اطراف وامی‌دارد. زندگی را به حیاتم بازگردانده و من را زدوده است. چون غبارِ صد ساله را از خود دور دیدم، نفسی کشیدم به وسعت آنچه دست هایم از هم باز می‌شدند. نوشتن اما، من را با یادگیری وصلت می‌دهد.
در اینجا از یکه‌تازی های من و زندگی خواهید شنید. از تجربه های نوپدیدی که هرروزه خودم را به سمتشان هُل می‌دهم. می‌خواهم باغی داشته باشم به وسعت نادانسته‌هایم. میوه های رسیدهِ باغ نونهالم را در وبسایت، با شما به اشتراک می‌گذارم. امیدوارم چِشیدنی باشند.
دوم) از مسیری که تا به حال پیموده‌ام می‌گویم:
با اینکه به آموزشِ عمومی اعتقادی ندارم، اما خیلی از اتفاق های مهمِ زندگیِ من در مدرسه، توسط معلم های خوب، محیا شد. با اینکه وزنه ی یک معلمِ بد بر اثر وزنه‌ی چند معلم خوب می‌چربد، من همیشه سعی می‌کردم چون لُقمان باشم. چو به او گفتند: « ادب از که آموختی؟» او بلند پس بخواند:«از بی ادبان.» اما از بی‌ادبان آموختن درد دارد.
چون حکایت ها را باور نداشتم، خود آزمایشگر آنها می‌شدم. از کودکی علم تجربی را علم راسخ و پایدار می‌دانستم. البته علم تجربی هم نسبت به من بی توجه نبود و خوب جوابم را می‌داد. اولین تجربه ام از آموختن از بی ادبان به سکوت من و نوازشگری کلامی و فیزیکی، گروهی از ارباب‌صفتان کلاس منجر شد. البته با اینکه می‌توانستم مشت و مالشان دهم اما دست نگه داشتم. باید آموختن از بی ادبان را به تجربه می‌دیدم. آموختن از آنها تیره بود اما به من آموخت این نوع یادگیری زمان‌گیر و گاه نیز به صبر بیش از اندازه نیازمند است. پس سلاح خودم را تیز کردم: دوستی.
از کودکی نقطهِ مثبتِ متمایز من نسبت به خیلی های دیگری توانایی‌ام در برقراری دوستی در درجه های متفاوت بوده است. گرچه نظام تاثیرپذیری و تأثیرگذاری من را به جاهای گوناگونی کشانده اما تا توانسته‌ام از یادگیری تطبیقی در حوزه های مختلف و مکان های متفاوت از افراد گوناگون بهره برده‌ام. باور به اینکه هر انسانی چیزکی هر چند کم برای آموزش به دیگری دارد، باعث عدم ارزش گذاری آنها با ظاهر یا تحصیلاتشان شده است.
در خواندن زندگی افرادی که زیسته شان ارزشِ روایتِ عمومی پیدا کرده است، اشاره می‌شود که از کودکی خاص بوده اند. اما باور کنید از کودکی من خود را خاص نمی‌دانستم، بلکه دوست داشتم جمعِ اطرافم خاص باشند. همین انتخاب، من را خود به خود، بالا می‌کشاند و آدم های از لحاظ فکری، روشن تری را در دامانم می‌گذاشت.
قبل از اینکه درباره‌ی خودم بنویسم تا به این حد از تاثیر معلم کلاس سومم بر خودم پی نبرده بودم. او من را به راه تحقیق کشاند. کتابخوان‌ترم کرد. پرسشگری را به من آموخت. مسیرم را به مسابقات کتابخوانی هموار کرد. موجب پایه ریزی اعتماد به نفس و عزت نفس من در دوران کودکی بود. از آنجا به بعد من را با معلم های همکارش آشنا کرد. چون هم و غم من، جستجو و یافتن جواب سوال هایم بود در این راه از هیچ کوششی چشم پوشی نمی‌کردم. سخن اساتید برایم حرف حجت بود و تا به ثمر نمی نشستند آرام و قرار نمی یافتم.
نعمت داشتن مادری که برای کاشتنِ نهالِ ارزشِ های خوب، همراهی ات می‌کند، برای هرکسی اتفاق نمی افتاد. به خاطر دلگرمی های مثبتی که در طول مسیر از او دریافت می‌کردم، خیلی به او مدیونم. بخش عظیمی از زندگی ام را هم به برادرم، بدهکارم. هر جا که خشونت و شیطنت، من را فرامی‌گرفت با کوفتن سُقُمله‌ای بیدارم می‌کرد. خیلی انرژی داشتم. از کودکی تا به حال، بارها او را به روش های شنیع آزرده‌ام، اما او چون کوهِ آتشفشانی غریده ولی فوران نکرده است. در دورانی برانگیختن او بخشی از برنامه روزانه‌ام بود. نه از سر آزار بلکه فقط از روی کنجکاوی دوست داشتم عکس‌العمل او را ببینم. از کلاس سوم، برادرم را کمتر دیدم. او برای دانشگاه از اصفهان پر کشید. سال های بعد رفته و رفته تنها تر شدم. سعی کردم جای خالی او را با خریدن محبت خواهرم جلب کنم اما هیچ وقت جای خالی او پرشدنی نبود که با جای دیگری پر شود. آموختم هر که جای خود را دارد و دیگری را جای دیگری چسباندن خطاست.
تکه دوم زندگی ام با قبولی در مدرسه نمونه دولتی ورق خورد. در اینجا به دسته ای متفاوت از آدم ها برخورد کردم. خیلی متفاوت از دسته‌ی قبلی. کسب توانایی برای همراهی با بچه‌های این مدرسه از اولویت های بعدی‌ام شد. زبان انگلیسی را پرتوان ادامه دادم. در مهارت های آزمایشگاهی و نوشتن مهارت یافتم. سفر کردن با دوستان را تجربه کردم. در واقعیت، سه سال دوره راهنمایی از شیرین ترین لحظات دو دهه اول زندگی ام بوده است.
تکه سوم زندگی‌ام که با ورود به دبیرستان استعدادهای درخشان رقم خورد، دوران گمگشگیِ من در آواره هایِ وجودِ پردردِ خویش بود. هر آنچه بافته بودم، به نظر هیچ رسید. پوچ انگاری، من را به بد مخمصه‌ای دچار و من را مسافر دیار خودشناسی کرد.
این گویِ پُرتابِ تلاشگریِ من، خیلی سرم را به این در و آن در کوباند. خرج ها بر روی دستِ پدرِ بزرگوار گذاشت و نگرانی ها در دل تک‌تک اعضای خانواده ام کاشت. دورانِ دبیرستانِ من، دوران اوج گرفتن تمام مشکلات و دگرگونی های هر روزه‌ام بود. به نحوی خودم را تحت فشار گذاشتم که آسیب هایی از سمتِ منفیِ ماجرا گریبان‌گیرم شد.
کنکور تجربی و ماجرای تکراریِ سنجیدنِ همه با یک خط کش، با یک تراز، با یک معیار، گران برایم تمام شد اما تجربهِ خوبی برای باقی زندگی‌ام شد. چون نتیجه کنکور ۱۴۰۰ و ماجراهای یکسال بعدش (۱۴۰۱)، من را به یک خودشناسیِ نسبی برای انتخاب رشته روانشناسی به عنوان گرایشم رساند. مهر ۱۴۰۱ برای این رشته وارد دانشگاه آزاد اصفهان شدم و همچنان در حال تحصیل هستم.
الان که در پایان آذر۱۴۰۲ به سر می‌برم، احساس میکنم که بخش زیادی از تکه چهارم زندگی‌ام به استاد عزیز، شاهین کلانتری پیوند خورده است.
تابستان امسال (۱۴۰۲) اولین باری نبود که به شاهین برمی‌خوردم. با او در تابستان ۱۴۰۰ آشنا شده بودم. اما تابستان امسال و پیگیری و همراهی سایه به سایه با او من را به خودِ امروزم رساند.
آخرین دیدگاه‌ها