در باب خوبرویان

موضوع پروپوزال‌ من

چندی است که درباره‌ی نظریه دلبستگی می‌خوانم و سوالی من را به خود واداشته است:« آیا باید در ایجاد پیوندهای عاطفی و گسترش روابط دوستانه با دیگران بکوشم یا بهتر است این تلاش در دایره‌ای بسته‌ای از آدم‌ها صورت بگیرد؟»

چرایی این سوال؟

نظریه دلبستگی در مورد‌ ایجاد پیوندهای عاطفی و وابستگیِ شکل‌گرفته بینِ طرفین براساس این پیوند، پایه گذاری شده است. اولین بار بالبی، این نظریه را گسترش داد و سپس به کمک آینسورث به آن وسعت بخشید. سپس بارها و بارها توسط دیگران مورد بازنگری و مطالعه قرار گرفت.

امروزه برخلاف اندیشه بالبی که دلبستگی را حاصل تجربیات دوران کودکی می‌دانست، دلبستگی را نتیجه همبستگی چندین موضوع می‌دانند. از جمله تجارب گذشته ما که موجب شکل گیری آموخته ها و انتظارات مشخصی در باب روابطی که به تازگی شکل می‌گیرند، می‌شوند.

نکته: طرح دلبستگی ما از رابطه‌ای با رابطه‌ی دیگر متفاوت است. تمثیل من از این موضوع به این گونه است:
هر انسان به گوشه‌ای متفاوت از وجود ما متصل می‌شود و بخشی متفاوت از ما را به خودمان می‌نمایاند. برای همین هم هست که با قطع رابطه با یک فرد، هیچ وقت دیگری نمی‌تواند جای او را برایمان پر کند. از همه مهم‌تر اینکه ما نباید روابط گوناگون خود را در باب مقایسه با یکدیگر بسنجیم چون هر ارتباطی دارای ویژگی‌های متمایزی نسبت به دیگری است. عجیب است نه اما سخت درخور توجه!

من در خمِ کوچه‌پس‌کوچه‌های تجربه

خب درستش چیست؟ آیا من، باید خود را در مسیر علایق گوناگون خویش بیازمایم؟ اگر چنین باشد پس باید هزینه‌هایی را هم به آغوش باز بپذیرم. پس اگر رویکرد تجربه‌گرا پیش بگیرم، با نوای فرخی هم‌آوا خواهم گشت.

خوشا عاشقی خاصه وقت جوانی
خوشا با پریچهرگان زندگانی 
جوانی و از عشق پرهیز کردن
چه باشد ندانی، به جز جان گرانی
(فرخی سیستانی)

و همچنین گاهی هم باید در فراقت خوبرویان بسوزم. همان طور که سعدی در جراحتِ جدایی می‌گوید:«چه ارمغانی از این بهتر که خودت بیایی و من روی ماهت را زیارت کنم.»

خبرت خراب‌تر کرد جراحت جدایی
چو خیالِ آبِ روشن که به تشنگان نمایی
تو چه ارمغانی آری که به دوستان فرستی
چه از این به ارمغانی که تو خویشتن بیایی
بشدی و دل ببردی و به دست غم سپردی
شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی
دل خویش را بگفتم چو تو دوست می‌گرفتم
نه عجب که خوبرویان بکنند بی‌وفایی
سعدی، غزل ۵۰۵