دسته: قلم‌نامه

در راه به او برخوردم. اگر من را به ایستگاه اتوبوس نمی‌رساند، فکر می‌کنم که دیر رسیدن‌ام حتمی بود. اما

بی‌آنکه چیزی بپرسم، به یکباره، قیافه‌اش قلقلکی به خودش داد و رو به من کرد:

«شاید اگر چیزی به عنوان

عشق، ماریا، جهان را فتح نمی‌کند اما خودش را چرا. تو خوب می‌دانی، تو که قلبت چنین سزاوار ستایش است،

آرمان آرین در کتاب «غوغای خموش» می‌نویسد:
روح همچون جسم، رگ، حجم و جریان دارد اما به جای خون، اندیشه

ساده‌ترین چیزها گاه‌ در عجیب‌ترین مکان‌ها مأمن گزیده‌اند. و تو این را با اینکه نمی‌دانی اما به قوانین طبیعت احترام