دسته: قلم‌نامه

در اواخر مارس سال ۱۸۸۲ بود که نیچه با لو سالومه آشنا شد. دختری روس که بنا به عرف رایج

دلم می‌خواست
می‌شد از همه قد بلند‌تر بودم
بالای سر همه راه می‌رفتم و
افکارشان را می‌خواندم.

دلم می‌خواست می‌شد

۱

گلنگدن را می‌کشم. باید کار را تمام کنم. فقط با یک حرکت. با یک تیر. با یک

زندگی که صدایت را زیر می‌گیرد.
نمی‌پرسی چرا؟
چون چرایی‌اش را خود می‌دانی.
مشغله زندگی این است.
و چون روزها

در پس یک لذت
در ساده‌انگاری یک نَفَس
در سر‌شاخ شدن با خیال تو
کلماتی چند را به یکدیگر می‌بافم.

در آن حوالی
دوستانی را یافتم.
گرم همچون خون
سرد همچون باد
با تضادی خامُش
مهرشان چادری بر من شد.

وقتی کلمه‌ها را پشت سر هم قطار می‌کنی.
نمی‌خواهم جز مسافر قطار تو‌ باشم.
پس این بار که آنها را

در گفت‌و‌گو با پریسا سعادت او جمله قشنگی در باب دوستی و همراه خوب به من گفت که من

پریدم، پریدی، چه ساده همه چیز پَر می‌شود
هنوز یک لنگه پا در هوا مانده‌ام
منتظر تو، منظره یک پنجره

“همیشه باید عکس بگیریم، حتی اگر نه با دوربین بلکه با ذهنمان. خاطراتی که به عمد ثبت می‌شوند،