سعید حسنی.

دلم می‌خواست
می‌شد از همه قد بلند‌تر بودم
بالای سر همه راه می‌رفتم و
افکارشان را می‌خواندم.

دلم می‌خواست می‌شد

۱

گلنگدن را می‌کشم. باید کار را تمام کنم. فقط با یک حرکت. با یک تیر. با یک

زندگی که صدایت را زیر می‌گیرد.
نمی‌پرسی چرا؟
چون چرایی‌اش را خود می‌دانی.
مشغله زندگی این است.
و چون روزها

در پس یک لذت
در ساده‌انگاری یک نَفَس
در سر‌شاخ شدن با خیال تو
کلماتی چند را به یکدیگر می‌بافم.

در آن حوالی
دوستانی را یافتم.
گرم همچون خون
سرد همچون باد
با تضادی خامُش
مهرشان چادری بر من شد.

وقتی کلمه‌ها را پشت سر هم قطار می‌کنی.
نمی‌خواهم جز مسافر قطار تو‌ باشم.
پس این بار که آنها را