برچسب: شعر

سرد است.

این خانه سرد است.

و من از بی‌صبری لبریزم.

که

انگشتم را بالا گرفتم 

که به سویت نشانه روم.

اما دیر شده بود.

…

تو می‌خندی

و چون می‌دانی من خنده‌هایت را دوست دارم. 

باز به خنده‌ات ادامه

همچون نوزادی در گهواره می‌مانم.

تا سکوت پرده می‌دوزد.

خود را به آن کوک‌شل

آه، یک صبح، یک خلوت
یک بیداری و جَلوَت
و ستایشی مسلوب
سپیدوار می‌خواند.
آوازش درد است.
پر از زهر

دو سه نکته گفتم.
در ایام سستی
در آن حال که توان فسرده.
جان، کاسته.
و نان جز مشتی انرژیِ

دلم می‌خواست
می‌شد از همه قد بلند‌تر بودم
بالای سر همه راه می‌رفتم و
افکارشان را می‌خواندم.

دلم می‌خواست می‌شد

زندگی که صدایت را زیر می‌گیرد.
نمی‌پرسی چرا؟
چون چرایی‌اش را خود می‌دانی.
مشغله زندگی این است.
و چون روزها

در پس یک لذت
در ساده‌انگاری یک نَفَس
در سر‌شاخ شدن با خیال تو
کلماتی چند را به یکدیگر می‌بافم.